10 komentarze na temat “[MN31] Dobry podręcznik do nauki języka obcego – gatunek na wymarciu?”

1. Dla mnie podstawowym kryterium jest to jaką część podręcznika przeznaczono na zdjęcia.

   Odpowiedz

2. "PWRD wciąż rymuje, to przecież jasne, niczym fluorescensyjny flamaster… "
   To tak po za tematem. Pozdrawiam

   Odpowiedz

   1. Pozdrawiam Białystok 😉

      Odpowiedz

3. W trakcie moich przygód z językami obcymi zauważyłem, że dobry tekst (film, serial itp.) jest kluczowy. Z tekstami nieciekawymi, ale za to prostymi i przetłumaczonymi literalnie, można wytrzymać. Można, ale jak długo? Szczęśliwie to faza przejściowa, bo uczący się po pewnym czasie, o ile rzeczywiście się przykłada, zaczyna czytać dzieła oryginalne. A jeśli nie, to… To po co się w ogóle uczyć języka? (Jak dla sportu – proszę bardzo, lecz wtedy im nudniejszy podręcznik, tym lepiej, bo większe wyzwanie, prawda?)

   Podręcznika „Lingua Latina – Łacina bez pomocy Orbiliusza” nie używałem jako głównego źródła, ale potwierdzam – b. zabawny, ba, nawet grę planszową zawiera.

   A à propos historyjki, tytuł zmienić można by na „Instruktarz dla bibliofilów, albo jak być literackim snobem, cz. I”.

   „Mój wybór dowcipnych, żartobliwych historii może razić niektórych Czytelników”
   Nie wiem, czemu tak sądzisz, nie są przecież obraźliwe ni wulgarnie.

   „Warto również zwrócić uwagę na serię czasopism – zbiorów artykułów, w których pooznaczano mniej popularne słowa czy zwroty, a na dole podano ich polskie wyjaśnienia”
   Na stronach niektórych stacji, np. wspomnianego ostatnio na Woofli Deutsche Welle, są również dostępne podobnie opracowane artykuły i to całkowicie za darmo. Oczywiście po angielsku, co jednak tylko zachęcić może, by „najpierw nauczyć się popularnego języka, żeby dotrzeć do tych mniejszych”, że zacytuję szacownego redaktora naczelnego.

   „Ale czy reklamowanie czasopisma artykułem poświęconym sylwetce przedstawiciela tzw. „dobrej zmiany" to rzeczywiście zachęta do nauki języka obcego, czy raczej do rychłej emigracji tam, gdzie się go używa na codzień?”
   Nie widziałbym różnicy, jeśli na okładce pojawiłby się przedstawiciel „złej transformacji”. Poza tym oba efekty z punktu widzenia sprzedawcy są korzystne – sprzedaż wzrośnie 😉

   PS Spytać się muszę: czemu tak nie lubisz IPA-y?

   Odpowiedz

   1. @Vieslao,

      Podręcznika „Lingua Latina – Łacina bez pomocy Orbiliusza” nie używałem jako głównego źródła, ale potwierdzam – b. zabawny, ba, nawet grę planszową zawiera.

      Tak:) , podróż Odyseusza.
      Takie ‘dodatki’ może niewiele wnoszą do nauki, ale sam fakt ich obecności poniekąd potwierdza to, czy autor jest prawdziwym pasjonatem. A to istotne, bo nie ma nic gorszego, jak uczenie się z ksiażki, która nuży nawet samego autora.

      „Mój wybór dowcipnych, żartobliwych historii może razić niektórych Czytelników”
      Nie wiem, czemu tak sądzisz, nie są przecież obraźliwe ni wulgarnie.

      Nie to miałem na myśli. Po prostu wiele osób uważa, że czytając w obcym języku musimy się koniecznie czegoś nowego dowiedzieć. Każdy z tych trzech tekstów niesie w sobie co prawda jakiś przekaz o charakterze socjologicznym, ale to tylko tło dla pointy wyrażonej mniej lub bardziej bezpośrednio.
      Ja niespecjalnie przepadam za artykułami w stylu biografii, bo przecież każdy się gdzieś urodził, jakoś się nazywa(ł) itd. Nudzą mnie takie kawałki. (To dobrze koresponduje z odczuciami podmiotu lirycznego jednego z kolejnych moich artykułów poświęconych „Buszującemu w zbożu”).

      PS Spytać się muszę: czemu tak nie lubisz IPA-y?

      Idea wynalazków typu IPA czy Esperanto jest piękna, ale zupełnie oderwana od rzeczywistości.
      Z mojego punktu widzenia IPA niepotrzebnie komplikuje proste sprawy. Po co mam zapisywać pewien dźwięk jako „ts” skoro to nic innego jak nasze „c”.
      Wg. IPY w tych trzech słowach występują trzy różne samogłoski, które nazwijmy umownie „e”:
      #1 mEwa
      #2 lEk
      #3 miEjsce
      Tylko, że wartość fonetyczna każdego z tych E zależy od otoczenia. Nie wiem czy aparat ludzkiej mowy jest w stanie wymówić w słowie 3-cim E z drugiego. Więc po co to komplikować i stosować przeróżne fikuśne znaczki.

      Jestem zwolennikiem metod, które pozwalają wykorzystać to, co już znamy, jak choćby litery polskiego alfabetu i podobieństwo do brzmienia polskich słów. IPA jest dla wszystkich i dla nikogo jednocześnie, więc jeśli autor przygotowuje materiał dla czytelnika polskojęzycznego, to moim zdaniem stosowanie tej transkrypcji jest średnim rozwiązaniem. To tak jakbym z polskimi kolegami, dla jakiejś wyższej idei, rozmawiał po angielsku. Można, ale po co.

      Odpowiedz

      1. „Po prostu wiele osób uważa, że czytając w obcym języku musimy się koniecznie czegoś nowego dowiedzieć.”
         Być może to paradoksalne, ale z dowcipów i anegdot można wychwycić czasem więcej, niż z tekstów encyklopedycznych, np. we wspomnianej przez Ciebie historyjce o towarzyszu Mao.

         IPA: fakt. Jednak ja z kolei nie lubię użycia „ł” na oznaczenie „ipowego” (ipnego?) [w], tzn. lubię w polskim i w użyciu humorystycznym (w języku weneckim i kilku indiańskich w sumie też jest w porządku), ale poza tym wolałbym np. „u z ptaszkiem” – ŭ. Oczywiście to kwestia wyłącznie estetyczna i całkiem indywidualna, zatem de gustibus (etc.).

         Odnośnie „c = ts” pełna zgoda. Odnośnie „e” – niezupełnie. Zapis fonów – indywidualnych dźwięków, w odróżnieniu od fonemów – zbiorów dźwięków podobnych o komplementarnym rozkładzie, może być przydatny w nauce. Część zmian jest naturalnie naturalna, tak jak np. w polskim ścieśnienie [ɛ] do [e] między dwiema spółgłoskami miękkimi, ale to co mi wydaje się zwyczajne, dla kogoś może być zupełnie niezrozumiałe, zatem lekka redundancja nie jest szkodliwa w nauce. Przynajmniej dopóty, dopóki uczący się nie przyswoi sobie głównych zasad wymowy określonego języka. Przykład z japońskiego: „ta, te, to” a „ti” i „tu”; drugi przykład, też z japońskiego: samogłoski szeptane [i̥] oraz [ɯ̥].

4. A co sadzisz o Assimilach? Próbowałeś ich? Sporo jest dostępnych po polsku, w tym m.in do chińskiego mandaryńskiego, ja je lubie i dostrzegam w nich dawkę humoru, przyjemnie się je przerabia, proponowaną przez nich metodą ale i innymi też. Lubie podręczniki, które są właśnie niekomercyjne. Nienawidze tych naucz się języka w tydzień i takich tradycyjnie szkolnych, pstrokatych o których wspominasz. Nie wiem, czy ich twórcy nie widzą, że one są bardzo irytujące??
   A po angielsku dawna Rosetta Stone- może miałeś w rękach? Dużo pozytywnych komentarzy słyszałam, gdzieś chyba nawet jeden kurs mam, ale nigdy jej nawet nie otworzyłam.

   A do angielskiego – od początku po angielsku – z serii, która chyba już nie jest w sprzedaży, przynajmniej kilka lat temu, już nie można było jej kupić, ale może coś się zmieniło – "New Concept English" L.G Alexander – świetna, zabawna, rzeczowa, z mp3 i wspaniałą wymową. Alexander to klasyka, chyba z najlepszych do nauki angielskiego.
   Nie wiem czy wiesz, że została wydana również w chińskiej wersji z komentarzami w tym języku. 😀

   Odpowiedz

   1. @Ev

      Z Assimilami niestety nie miałem nigdy styczności, choć wiem, że @Karol je bardzo poleca(ł): https://woofla.pl/chcesz-opanowac-podstawy-jezyka-obcego-wyprobuj-metody-assimil/
      Mam co prawda książkę tego wydawnictwa pt. „Pismo chińskie dla każdego”, które jest uzupełnieniem Assimila do mandaryńskiego, ale samego podręcznika nie wiedziałem na oczy, więc trudno mi się wypowiedzieć. Korzystałem z różnych materiałów do mandaryńskiego, ale żadnego z nich nie byłbym w stanie z czystym sumieniem jednoznacznie polecić. W przypadku wspomnianych w artykule książek do kantońskiego i mandaryńskiego nie mam najmniejszych wątpliwości.

      Nienawidze tych naucz się języka w tydzień i takich tradycyjnie szkolnych, pstrokatych o których wspominasz. Nie wiem, czy ich twórcy nie widzą, że one są bardzo irytujące??

      Wydawcom zależy na tym żeby uczyć, a nie NAuczyć. Podobnie jak okulistom nie zależy na tym by pacjentowi polepszył się wzrok, tylko aby tenże kupił kolejne szkła. Uczenie się z takich książek ma podobny sens, jakbyśmy poszli do zakładu pogrzebowego po poradę o charakterze medycznym. Występuje tutaj oczywisty konflikt interesów. Wydawnictwom typu Longman nie zależy na tym, aby uczący się nauczył się angielskiego, lecz by uczył się go do samej śmierci możliwie często kupując coraz to nowsze edyszyny ich książek.

      Wydawnictwa wydawnictwami, ale czemu nauczyciele i lektorzy korzystają z takich książek? Chciałbym powiedzieć, ze nie wiem. Ale niestety wiem, z lenistwa. Łatwo jest zadać 5 uzupełnianek na poniedziałek, niż samemu poszukać (nie mówiąć o wymyśleniu) czegoś co rzeczywiście coś da kursantom.

      Dlatego tak bardzo cenię sobie autorów, którzy są prawdziwymi pasjonatami.

      „Rosetty Stone” chyba nigdy nie miałem w rękach, natomiast Alexandra kojarzę i jest to na swój sposób zabawna historia w związku z tym, co piszesz o wydaniu chińsko – angielskim. Sam się co prawda z niego nie uczyłem (to już nie moje czasy – choć z czasów podstawówki dobrze wspominam podobne w charakterze dwutomowe wydanie „Magic Time’a” http://www.amazon.co.uk/Magic-Time-Students-Book-Bk/dp/0582247438 .

      Z Aleksandra, którego miałem w rękach „Practice and Progress; L.G. Alexander; An Integrated course for Pre-intermediate students” (First published 1967) kilka lat temu jeden z tekstów w ramach ćwiczenia przełożyłem na kantoński. (Miałem wtedy fazę na tłumaczenie krótkich, acz moim zdaniem ciekawych / śmiesznych, tekstów z polskiego lub angielskiego na kantoński – a rodzimi użytkownicy tego języka w prywatnej korespondencji sugerowali liczne poprawki i bardziej kolokwialny ~ naturalny sposób wyrażenia tych samych treści).

      Teksty z Aleksandra bardzo mi się podobały, ale to książka z której osobie nieznającej angielskiego, bez pomocy nauczyciela, byłoby się raczej trudno uczyć. W ogóle, jak wspomniałem niegdyś w artykule: https://woofla.pl/jak-z-glowa-wybierac-materialy-do-nauki-tak-aby-nie-meczyc-sie-bez-potrzeby/ uważam, że uczenie się z książki napisanej wyłącznie w języku X do nauki języka X to słaby pomysł.

      @Ev
      podrzucisz mi linka do tej wersji z chińskimi komentarzami?

      Odpowiedz

5. A skoro mowa o podręcznikach – możesz polecic jakis do.. polskiego? 😛 Papierowa, a może coś online? Ale coś sensownego, co nie owija w bawełnę, żeby można to przerobić gruntownie bez skrótów i rozbijania na okres kilku lat? Polski mi sprawia co raz więcej problemów i zamiast uczyć się nowych języków co raz większa potrzeba zaczyna się ujawniać w zadbaniu o język ojczysty.. :/ 🙁 : (

   Odpowiedz

   1. @Ev
      niestety nie znam nic takiego. Nauka języka polskiego wygląda u nas zupełnie inaczej niż języków obcych. Z gimnazjalnych lat bardzo dobrze wspominam ćwiczenia z gramatyki (po dwa zeszyty na rok), pełne humoru. W tej chwili nie pamiętam dokładnie tytułu, wydaje mi się, że "Gdańskiego Wydawnictwa Oświatowego" (sprawdzę piwniczne archiwum w Wielkanoc, chociaż pewnie poszły na makulaturę już wiele lat temu), ale w związku z tym, że 100 razy już zmieniła się podstawa programowa, oceniam, że są nie do kupienia. (Na stronie GWO jest niby coś do gramatyki, ale to nie to). Mimo wszystko nie nazwałbym tego "gruntownym wykładem języka polskiego".
      Z bardziej treściwych książek lubię "Gramatykę Języka Polskiego – Zarys popularny" Piotra Bąka (mam wydanie V z roku 1986; wydawnictwo Wiedza Powszechna), ale przyznam, że zaglądam do niej raz na rok. Ale czy polecam? Większość omawianych przykładów pochodzi raczej z pozycji typu "Pan Tadeusz" niż z literatury współczesnej.

      Odpowiedz